«Σκέιτ παρκ» το ονομάζουν τα παιδιά, τα οποία δεν πάσχουν από ξενογλωσσοφοβία αλλά πάσχουν από χώρους παιχνιδιού. Κι εμείς οφείλουμε μάλλον να συμπάσχουμε από την έλλειψή τους.
Αν πούμε δε, πως τα παιδιά που μένουν στο παλιό Ναύπλιο έχουν την πολυπληθή και τουριστική πλατεία Συντάγματος να βολεύονται, τα υπόλοιπα που μένουν Πρόνοια, Νέο Βυζάντιο και Νέα Πόλη Κούρτη, πρέπει να περιμένουν το Σάββατο που έχουν περισσότερο χρόνο για να φτάσουν ως εκεί για να παίξουν με την σανίδα τους.
Στο στόμα όλων των μικρών που ασχολούνται με το γνωστό δεξιοτεχνικό σπόρ και παιχνίδι, το «σκέιτ πάρκ» είναι ένα αίτημα απόγνωσης που δεν ξέρουν που να το πουν και ποιόν να πείσουν για την αξία που έχει για τον ελεύθερο χρόνο τους και την υγιή διασκέδασή τους.
Στην πράξη, είναι ένα διωκόμενο σπόρ, διότι κάνει κάποιο θόρυβο και κάθε τετραγωνικό που χρησιμοποιούν, σύντομα γίνεται απαγορευμένο από τους γείτονες.
Εδώ θα θέλαμε να προσθέσουμε και το άδικο αλλά και το δίκιο των περίοικων που μένουν γύρω από τέτοιους χώρους.
Την αγένεια και τον ταπεινωτικό τρόπο με τον οποίο αποπέμπουν ορισμένοι τους μικρούς δεν τους χρειάζεται ο πολιτισμός μας. Ούτε την μηδενική ανοχή στον οποιονδήποτε θόρυβο, όταν μάλιστα προέρχεται από την εξαιρετική χαρά των μικρών.
Την ενόχληση από την φασαρία, την κατανοούμε, διότι πάντα υπάρχουν μωρά και κουρασμένοι συμπολίτες μας που δικαιολογημένα δεν αντέχουν τον θόρυβο. Μόνο που θα έπρεπε να εξαντλούν πιστεύουμε την ανοχή τους αλλά και τον πολιτισμό που έχουμε ανάγκη όλοι μας και πιο πολύ τα παιδιά.
Αλλά, φίλοι συμπολίτες, προφανώς η ταμπακέρα είναι το απολύτως δίκαιο αίτημα για ένα σχετικό πάρκο.
Κάναμε μερικές συζητήσεις με έφηβους που ασχολούνται με το σκέιτ και αξίζει να φέρουμε τις κουβέντες τους στο άρθρο μας.
Θεωρούν εαυτούς καταδιωκόμενους από παντού και μίλησαν με πάθος για το όνειρο ενός σκέιτ πάρκ. Θέλουν όλοι να μαζέψουν υπογραφές και να φτάσουν στο δημοτικό συμβούλιο με την παράκληση εξεταστεί η περίπτωση της παραλίας δίπλα στα πάρκινγκ ή κάποιος άλλος χώρος μέσα στην πόλη και όχι σε εξορία εκτός και μακριά.
Δυστυχώς ωστόσο, ακόμη και τα νέα παιδιά, έχουν κατανοήσει το δύσκολο του θέματος και είναι εντελώς δύσπιστοι για το τι μπορεί να κάνει ο Δήμος για τους δημότες του, πολύ περισσότερο «όταν δεν έχουν και ψήφο», όπως μας είπαν.
Τις ελπίδες τους τις στηρίζουν σε απολίτικα και πελατειακά κίνητρα που μπορεί να έχει ο Δήμος για να κάνει οτιδήποτε, όπως πχ ότι «και ο δήμαρχος έχει παιδιά που κάνουν σκέιτ», ή «ίσως αν πουν κάποιοι μεγάλοι πως δεν θα τους ψηφίσουν πάλι».
Είναι επιεικώς λυπηρό να ακούς τέτοιες γνώμες από παιδιά και εφήβους, τα οποία βεβαίως και προφανώς δεν φταίνε καθόλου, απλώς περιγράφουν την πραγματικότητα την οποία την μαθαίνουν από μικροί. Επειδή ασφαλώς είναι τόσο κραυγαλέα σαν γενικό πολιτικό κλίμα.
Να πούμε πως είμαστε αισιόδοξοι; Δεν είμαστε. Συμμετέχουμε κι εμείς στην διάχυτη πεποίθηση πως δεν μπορούν να γίνουν έργα αν θίγουν ή δεν εξυπηρετούν κολλητούς και ημετέρους και πως συνήθως πρυτανεύει ο συνδυασμός προσωπικού συμφέροντος με την εξασφάλιση οικείων ψήφων και όχι ανιδιοτελείς πολιτικές που απευθύνονται στο γενικό συμφέρον.
Δεν είναι της στιγμής και του παρόντος άρθρου να κρίνουμε αν και πόσο ο Δήμος Ναυπλίου παρακολουθεί τον κανόνα της εποχής αλλά δεν μπορούμε να μην κρίνουμε ένα συναφές προς το αίτημα γεγονός το οποίο από μόνο του κρίνει όλους τους δημάρχους και τα δημοτικά συμβούλια που έχουν περάσει απ΄ αυτόν τον δήμο τα τελευταία χρονια.
Θα μείνει ιστορική και αυτή η δημοτική αρχή για το γεγονός πως η μισή πόλη, το ευρύτερο Νέο Βυζάντιο, δεν έχει ούτε μια πλατεία. Δεν ξέρω ποια είναι η φιλοδοξία ή η ματαιοδοξία των δημοτικών αρχόντων, αλλά να είναι βέβαιοι πως θα γελάνε μαζί τους και θα τους μέμφονται όλες οι επόμενες γενιές για την απώλεια κάθε χώρου που προοριζόταν για πλατεία σε όλη αυτή την μεγάλη περιοχή της πόλης. Τα χρήματα, αν έχει κάποιος προτεραιότητες και στόχους, μπορούσε να τα βρει ακόμη και με…έρανο, για ένα τόσο σημαντικό θέμα. Αρκεί να αξιολογούσαν την περίπτωση ως άκρως απαραίτητη για την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Την λύση θα την έβρισκαν. Αλλά δεν!
Ελάτε τώρα να δείτε γιατί δεν έχουν που να βάλουν την σανίδα τους οι μικροί μας φίλοι. Σε ποιο χώρο και σε ποια πλατεία;
Βαρεθήκαμε να ακούμε δραματικές μεγαλοστομίες για τα ναρκωτικά και για τους συναφείς κινδύνους που απειλούν την νεολαία. Τουλάχιστον από τους ιθύνοντες. Ένας εκ των δρόμων που οδηγούν στα ναρκωτικά είναι η χαμηλή ποιότητα ζωής που προέρχεται από ένα εχθρικό περιβάλλον. Όταν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε μια πλατεία στην οποία θα κάνουν ένα αθλητικό παιχνίδι, ένα σπόρ, οι νέοι, τότε οι φυσικοί και αιρετοί προστάτες τους, δεν δικαιούνται να κλαψουρίζουν για τις δύσκολες εποχές που τους απειλούν. Επιεικώς, αυτοί οι ίδιοι είναι μέρος του προβλήματος.
Ας ελπίσουμε πως αυτό το αίτημα δεν θα σκοντάψει σε κάποια συμφέροντα και πως θα βρει ακροατές στο δημοτικό συμβούλιο που θα το στηρίξουν.
Θα είμαστε οι πρώτοι που θα συγχαρούμε τον Δήμο, όπως ήδη κάνουμε, ακόμη και για έναν κάδο σκουπιδιών που βάζει, ακόμη και για μια τρύπα στην άσφαλτο που κλείνει.
Το κόστος είναι χαμηλό και το όφελος τεράστιο. Είθε!
Κώστας Πολίτης
kpolitis@otenet.gr
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Τα Νέα της Αργολίδας
η άλλη πρόταση 
Σχολιάστε